همیشه سخت‌ترین قسمت ماجرا، روزهای بعد از حادثه است

همان روزهایی که دوربین‌ها می‌روند، میکروفون‌ها خاموش می‌شوند و خانواده‌ها می‌مانند و آوارهای سنگین زندگی.

اما قرار ما با «امام رضایی‌ها» چیز دیگری بود. قرارمان این نبود که فقط تسلیت بگوییم و بگذریم.

شهریور ۱۴۰۴، راهی بندرعباس شدیم. نه برای تماشا، بلکه برای اینکه ثابت کنیم داغِ هموطن، سرد نمی‌شود.

هدف روشن بود: هیچ خانواده‌ داغدیده‌ای نباید دغدغه‌ی سقف و سرپناه داشته باشد. نباید غمِ «اجاره» و «خرابی خانه» روی غمِ «فراق» تلنبار شود.

این تصاویر، برشی کوتاه از روزهایی است که سعی کردیم مرهمی باشیم بر زخم‌های عمیق بازماندگان.
خدا را شاکریم که در این مسیر، توفیق خدمت و بازگرداندن نور به خانه‌های تاریک شده، رفیق راهمان شد.

ما فقط وسیله‌ای بودیم تا امانتِ مهربانی شما را به صاحبانش برسانیم.

هر کی امام رضائیه دمش گرم